Oderwanie kamery od oka
Od wielu lat podejmuję badania nad relacją stanów psychofizycznych mojego organizmu do urządzeń, którymi dokonuję mechaniczne zapisy (kamera filmowa, aparat fotograficzny, kamera TV, magnetofon). Efektem tych badań jest przekonanie o kapitalnym znaczeniu wynalazków technicznych, gdyż umożliwiają one przeniesienie moich stanów psychiczno-fizycznych, temperamentu i świadomości na taśmę.
Wreszcie, dzięki swej specyfice i możliwościom, pozwalają na przekroczenie moich wyobrażeń o utajonych w skomplikowanej „rzeczywistości” zjawiskach, stają się narzędziem penetracji tajemnic świata, jeszcze jedną metodą ich odkrywania. To wspaniale urządzenia, przy pomocy których mogę ujawnić więcej niż wiem, widzę i czuję. Często dochodzi do swego rodzaju sprzężenia, dodania swej natury do natury środowiska.
W chwili obecnej interesuje mnie problem odebrania funkcji narzędziom, którymi się posługuję. Na przykład przez oderwanie kamery od oka istnieje możliwość filmowego czy fotograficznego zapisu stanu ekspresji zupełnie niekontrolowanego zmysłem wzroku, aby ją jednak ocenić, zbadać, wymierzyć i tak za chwilę musimy odwołać się do zmysłu, który wyłączyliśmy w procesie rejestracji, ponieważ mamy do czynienia z zapisem ściśle wizualnym. Wydaje mi się niezmiernie interesująca możliwość porównania dwóch skrajnie różnych jakości, mechanicznej i biologicznej.
[1977]
kadr z filmu „Idę”, 1973
film - performance „Ćwiczenie na dwie ręce”, 1976
film - performance „Po linii” (idę, biegnę, skaczę, jadę...), 1976
